تکیفایر _ Tackifier به چه موادی گفته می شود؟
تکفایرها ( Tackifier ) از مهمترین اجزا در فرمولاسیون چسب ها هستند که چسبندگی را افزایش می دهند. اگر یک چسب در تماس به اندازه کافی چسبنده نباشد، می توان Tackifier را اضافه کرد تا عملکرد بهتری داشته باشد. این محصولات در ترکیبات مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند و در چندین خانواده مختلف بر اساس مواد پایه طبقه بندی می شوند. بیشتر رزین‌هایی که از منابع گیاهی یا هیدروکربنی تولید می‌شوند و بسته به فرمولاسیون می‌توانند با چسب‌هایی که برای عملکرد در محیط‌های گرم، مرطوب یا رادیواکتیو طراحی شده‌اند، به عنوان تکیفایر استفاده شوند.
تکیفایرها ترکیبات با وزن مولکولی کم (الیگومرها) هستند که برای بهبود چسبندگی به فرمول های چسب اضافه می شوند. دمای انتقال شیشه ای آنها (Tg) معمولاً بالاتر از دمای پلیمر پایه است اما وزن مولکولی آنها بسیار کمتر است. تکیفایرها در ماتریس پلیمری حل می شوند و ساختار آنها را می شکنند و در نتیجه تحرک و چسبندگی پلیمر پایه را افزایش می دهند. آنها همچنین عملکردی را ارائه می دهند که باعث افزایش چسبندگی خاص و کاهش چسبندگی مولکولی می شود که به نوبه خود ویسکوزیته مذاب و نقطه نرم شدن سیستم پلیمری را کاهش می دهد.
سه گروه مهم Tackifierها رزین های هیدروکربنی، استرهای رزین و پلی ترپن ها هستند. رزین های هیدروکربنی بر اساس مواد اولیه نفتی هستند در حالی که ترپن ها و استرهای رزین از درختان کاج به دست می آیند.
استرهای رزین یکی از قدیمی ترین رزین ها هستند. سه نوع مهم آنها عبارتند از صمغ کلوفون (شیره درخت)، کلوفون چوب (تنه درخت) و کلوفون روغن (فرایند ساخت کاغذ کرافت). استرهای رزین با بسیاری از پلیمرها سازگاری دارند و چسبندگی فوق العاده ای ایجاد می کنند. با این حال، آنها گران تر از رزین های هیدروکربنی هستند اما ارزان تر از پلی ترپن ها هستند.
رزین های هیدروکربنی محبوب ترین تکیفایرها هستند. آنها عمدتاً از محصولات فرعی نفتا کراکرهای مبتنی بر نفت تولید می شوند. سه نوع اصلی رزین های آلیفاتیک C5، C9 آروماتیک و رزین های سیکلو آلیفاتیک DCPD هستند. گاهی اوقات برای کاهش تغییر رنگ و بهبود پایداری گرما و اشعه ماوراء بنفش هیدروژنه می شوند.
رزین های ترپن از روغن ترپنتین به دست آمده از چوب کاج یا مرکبات به دست می آیند. مهمترین گریدها پلی ترپن های مبتنی بر پینن و ترپن های مبتنی بر پینن اصلاح شده با فنل و استایرن هستند. آنها با تعداد زیادی پلیمر سازگار هستند و دارای بالاترین مقدار تجدیدپذیر زیستی هستند. نمرات با نقطه نرم شدن بالا، مقاومت حرارتی، چسبندگی و چسبندگی عالی را به PSA و فرمولاسیون ذوب داغ می دهند. با این حال، به دلیل قیمت بالاتر، کمتر مورد استفاده قرار می گیرند.
وزن مولکولی و قطبیت رزین تکیفایر مهمترین پارامترها هستند زیرا حلالیت رزین را در پلیمر پایه تعیین می کنند. رزین ناسازگار تأثیر کمی بر خواص پلیمر خواهد داشت و از این رو چسبندگی اضافی ایجاد نمی کند. رزین‌های آروماتیک معمولاً برای پلیمرهای قطبی مانند یورتان‌ها و اکریلیک‌ها ترجیح داده می‌شوند در حالی که رزین‌های آلیفاتیک برای پلیمرهای غیرقطبی مانند لاستیک طبیعی و کلروپرن انتخاب بهتری هستند. برای دستیابی به ویسکوزیته مذاب بهینه و حداکثر لایه برداری و چسبندگی، باید تعادل مناسب بخش های آلیفاتیک و آروماتیک در رزین و وزن مولکولی مناسب را پیدا کرد.